Eén jaar in in vogelvlucht

Hallo Allemaal,

Mijn vorige verhaaltje eindigde ik met te zeggen dat ik een update zou geven over onze (ver)huis beslomeringen. Goed dat ga ik dus even doen, een jaar, of zelfs iets langer in vogelvlucht.

Juli 2018:
Omdat er in Blenheim weinig IT werk was, vond Jean-Paul na ongeveer 10 maanden zoeken weer een baan. Het betekende echter dat hij in Wellington moest gaan werken. We vonden dit wel weer een leuk nieuw avontuur en we besloten dat Jean-Paul doordeweeks in Wellington is en dat we de weekenden in Blenheim zijn en zo nu en dan ook in Wellington. Jean-Paul begon te werken bij het Nieuw Zeeland’s Bureau van Statistiek en hij logeerde tijdelijk bij vrienden in Johnsonville ( een voorstad van Wellington ). Ik werkte gewoon in het ziekenhuis van Blenheim en we hadden ook nog even mijn oudste neefje Yannick met zijn vriendin op visite.

Augustus 2018:
Al gauw bleek dat ik het absoluut niet leuk vond om alleen in Blenheim te zijn. Bovendien leverde mijn baan te veel stress op, dus snel de beslissing genomen dat ik mijn baan opzegde en ook naar Wellington kwam. Dat is, op zoek ging naar tijdelijke huisvesting en een andere baan en dan samen de weekenden naar Blenheim, tot we permanente huisvesting in de Wellington regio hebben gevonden. Ik vond snel een klein, gemeubileerd appartement in Petone en zo waren we weer snel gezellig samen op het Noord Eiland en werden we “frequent Sailers” bij de InterIslander ( ferry tussen noord en zuid )

September 2018:
Ik had al weer snel een andere baan gevonden. Op 12 September begon ik bij het Ministerie van Gezondheid als directie secretaresse. Jean-Paul en ik reisden samen heen en weer naar het zaken centrum. Wel even anders dan in Blenheim, maar goed, er kwamen weer centjes binnen en dat was even belangrijk. Ook begonnen we onze speurtocht naar een koopwoning. Eigenlijk veel sneller dan gedacht vonden we een nieuwbouw woning, die bijna af was, maar waar we toch nog wat aanpassingen aan konden laten doen, in de wijk Johnsonville. Niet al te lang over nagedacht en huis gekocht.

Oktober 2018:
Een maand waarin we veel gereisd hebben, heen en weer tussen Wellington en Blenheim en ook nog even een vakantie op Hawaii. De vakantie hadden we ondertussen wel nodig, want we hadden het toch best wel heel druk gehad met van alles regelen en er zou ook nog heel veel geregeld moeten worden. We hadden ondertussen wel in de gaten dat ons idee om doordeweeks in Wellington te zijn en in de weekenden in Blenheim, niet echt haalbaar was. Niet alleen financieel kostbaar, maar ook veel kostbaar tijdverlies, want de ferry kost toch iedere keer bijna 5 uur reistijd ( inclusief wachten ) dus 10 uur per weekend. Hoe fijn we het huis in Blenheim ook vonden, we hadden toch besloten dat het verkocht moest gaan worden. Dus eind Oktober stond het te koop.

November 2018:
Een relatief rustige maand, huis werd niet verkocht, en huis in Wellington nog niet klaar, dus we moesten enkel maar op zoek naar vloerbedekking en gordijnen en zo nu en dan even contact met de bouwer van ons huis. Een beetje tijd om weer van de stad Wellington te gaan genieten, dat was het plan, maar helaas, het weer liet het niet toe.

December 2018:
Het huis in Wellington werd op 12 December opgeleverd. We konden er nog niet direct in, want ondere andere onze spullen waren nog steeds in Blenheim en de vloerbedeking moest er nog in. Het werd een heel logistieke puzzel, maar het is goed gekomen. Wij hebben onze kerstvakantie gebruikt om in Blenheim het huis verhuis klaar te maken. ( en we hebben ook nog even de Queen Charlotte Track gelopen ).

Januari 2019:
Op vrijdag 4 Januari werden de spullen in Blenheim op een grote truck geladen en wij hadden 1 dag om het huis schoon te maken en te zorgen dat het er nog goed uitzag voor de verkoop, want het was helaas nog niet verkocht. Op zaterdag 5 januari dus schoonmaken en met een avond ferry naar Wellington. ( na iets meer dan zes jaar zat ons Blenheim avontuur er op ) . Op zondag 6 Januari hadden we precies 1 dag om het huis in Wellington schoon te maken, want op maandag de zevende zouden de verhuizers op de stoep staan.
Nadat de verhuizers alles hadden afgeleverd begonnen wij aan de “opbouw” van ons huis in Wellington. Er moest ook gewoon gewerkt worden, dus na het werk naar het nieuwe huis om dit op orde te krijgen en dan konden we gelukkig in ons huurappartement in Petone gewoon slapen dus echt kamperen tussen de dozen was niet nodig. Het wachten was op gordijnen en uiteindelijk trokken we op 20 Januari in ons nieuw huis. Nog 1x een huis schoonmaken, want de sleutel van het huur appartement moesten we op de 22ste inleveren. Als ik dit zo schrijf dan word ik al weer moe, want een hectische tijd was dit.
We woonden net een week in ons huis en ik vond het wel tijd om weer wat aan sport te gaan doen, anders dan de wandelingen die we altijd nog wel deden. Dus leuk, samen met een vriendin naar jazz ballet. Niet echt een fijn plan, want tijdens de eerste les kreeg ik een zweepslag. Erg pijnlijk en 4 weken met krukken en 10 weken voor ik weer helemaal hersteld was.

Februari 2019:
Op 9 februari werd ons huis in Blenheim verkocht. Dat was natuurlijk al een beetje de “ver van ons bed show” want het was voor ons alleen nog maar een administratieve afhandeling en die werd dan eigenlijk ook nog gedaan door de makelaar en de notaris. Maar financieel was het wel prettig, betalen voor drie huizen is toch ietwat veel.
Verder hadden we gelijk veel visite. Een “wereldvrouw” vriendin met man uit Doha, een ex KLM collega Mariska met dochter en éen van mijn “besties” Esther met haar man Willibrod. Een geluk bij een ongeluk, ik kon toch niet naar mijn werk, dus ik was gezellig thuis.

Maart 2019:
Eindelijk alles weer een beetje normaal. Ik kon weer naar mijn werk en Jean-Paul en ik konden gaan wennen aan de nieuwe dagelijkse routines. Met de bus naar het werk en uiteraard ’s middags weer met de bus terug. Ik was nog niet mobiel genoeg om al weer lange wandelingen te gaan doen, maar in de weekenden gaan we vaak naar de Kapiti Coast voor een strand wandeling en een kopje koffie.

April/Mei/Juni 2019:
Het leven in Wellington is weer “gewoon”. We vinden het een leuke stad en we maken wat wandelingen door de “greenbelts” van de stad. Beiden hebben we het naar onze zin op het werk. Mijn tijdelijke baan is omgezet in een permanente en soms lijkt het of wat er de afgelopen maanden is gebeurd eigenlijk al weer zo lang geleden is. We telden af naar de reis naar Zuid Amerika en daarover heb ik jullie al op de hoogte gebracht, dus jullie zijn weer helemaal bij.

Nu moet ik even bijkomen van het schrijven over dit enerverende jaar, want dat was het uiteindelijk toch best wel.

Groetjes en tot gauw weer,

Jean-Paul en Bea

PS: geen fotos, want helaas hebben we nog geen tijd gehad om deze uit te zoeken, maar dat komt nog wel.