De Milford Track

De Milford Track


Hallo Allemaal,

Het is al weer bijna half Februari en iedereen is vast Kerst en Oud&Nieuw al weer vergeten. Misschien nu in de ban van de Olympische Spelen. Helaas kan ik hier niet naar directe uitzendingen te kijken. Allereerst door het tijdsverschil, dan ook omdat de NZ TV duidelijk andere prioriteiten heeft en zeker het schaatsen niet direct uitzendt en dan ook nog de beperkingen van de NOS. Maar goed ik heb wel beelden van de eerste 4 gouden plakken gezien en hopelijk volgen er nog meer.

Ik vind dat ik zelf ook wel een gouden plak heb verdiend. Ik heb namelijk vorige week de Milford Track gelopen. Deze vierdaagse track wordt genoemd bij de 10 mooiste tracks ter wereld. De wandeling is 54 kilometer lang en verdeeld in 4 dagen. Je kan het op twee manieren lopen, als “free walker” wat betekent dat je in primitieve hutten slaapt, 4 dagen geen douche ziet en je eigen eten mee moet sjouwen. Of georganisseerd, wat betekend dat je in redelijk luxe hutten slaapt, dat er warme douchjes zijn en dat er een 3 gangen menu voor je wordt bereid. Jullie snappen denk ik wel waar ik voor had gekozen. Uiteraard is er een behoorlijk prijs verschil maar dat is het meer dan waard.

Ik heb de wandeling samen met een vriendin ( Sharon) gedaan, want Jean-Paul had de wandeling al in 1997 gedaan. Hij had toen helaas ontzettend slecht weer en hij wilde dit echt niet nog eens meemaken. Slecht weer is een groot risico in Fjordland National Park, want het is niet alleen 1 van de mooiste plekken op aarde maar ook zeker 1 van de natste plekken op aarde. Ik had geluk en van de 4 dagen had ik 3.5 dagen mooi weer.

De eerste dag is niet echt een wandeldag, maar meer een reisdag. Met een bus werden we naar het beginpunt van de track gebracht. Het begint met een boottochtje van 1.5 uur of Lake Te Anau. Dit was al schitterd. Het stukje wat je loopt van de track op de eerste dag is iets meer dan een kilometer en nog geen half uur. Om wel in de stemming te komen organiseren de gidsen die dag nog wel een “nature walk” van ongeveer 1.5 uur. Een goede manier om de groep, de gidsen en de omgeving te leren kennen. Een voorproefje van wat ons nog te wachten stond. De groep bestond uit 47 personen en er zijn 4 gidsen. De jongste is 11 en de oudste 70+. Er waren ongeveer 10 nationaliteiten vertegenwoordigd.

De tweede dag is een “echte” wandeldag. 16 kilometer, iets omhooglopend en over zeer ongelijk terrein. Bij opkomst zagen we een blauwe lucht en de zon heeft de hele dag geschenen. We liepen heerlijk in de schaduw van de bomen, langs een rivier. Het was puur genieten. Zo nu een dan kwam er een klein vogeltje eens even kijken. Er waren heel veel fotomomenten, helaas een beetje verstoord door de “sandflies”. Dit zijn kleine beestjes die heel veel op de fruitvliegjes lijken, maar die heel vervelend steken en daar heb je 14 dagen nog last van. Zolang je maar in beweging bent is er niets aan de hand, maar zo gauw je stil staat wordt je aangevallen en dit is niet grappig. Maar dit mocht de pret niet drukken. Het was een wandeldag van ongeveer 6 uur. Onderweg verzorgden de gidsen koffie en thee en we aten onze zelfgemaakte lunchpakketten op een mooie plek.

Onze lunchpakketten maken was echt zo ongeveer het enige wat we zelf moesten doen ( en lopen natuurlijk) . S’morgens stond er een ontbijtbuffet klaar, onderweg dus de koffie en thee, bij aankomst in de hut stond er altijd wat te drinken klaar plus iets lekkers, dan waren er altijd hapjes bij de “borrel” en dan de driegangen maaltijd. Niets te klagen.

Dag 3 is de zwaarste dag. De MacKinnon Pass moet worden beklommen en ook weer worden afgedaald. Totaal 15 kilometer, waarvan ongeveer 9 kilometer bergop en 6 kilometer naar beneden. Bij vertrek was het nog droog maar al snel liepen we de laaghangende bewolking in. De regenkleding moest uit de rugzak gehaald worden. Later hadden we ook de warme kleding nodig want bovenop de pass was het maar 3 graden. Het was een flinke klim, maar toch ook weer niet al te zwaar. Na ongeveer 3.5 uur lopen kwamen we bij het monument aan. Door de mist en mijn beslagen brillenglazen zag ik niet veel, maar het was toch een heel euforisch moment. Het was nog een zeer koud half uurtje verder lopen naar de lunchhut. Na de lunch was het 3 uur bergaf naar de volgende hut. De wolken verdwenen langzaam en zo kregen we toch nog wat zicht. Bergaf was toch wel iets zwaarder als bergop. Het was stijler en veel grote rotsen en geen stukje pad was egaal. Na totaal iets meer dan 7 uur gelopen te hebben kwamen we bij de hut.

Normaal gesproken ga je dan lekker douchen en de benen omhoog, maar wij niet, want er was nog een mogelijkheid om naar de hoogste watervallen van Nieuw Zeeland te lopen, the Sutherland Falls. Dus na een kopje thee en een muffin, de wandelschoenen weer aan getrokken en nog even 5 kilometer gelopen. Het was het zeker waard. Helaas kon ik geen fotos maken van de geweld van de “spray” van de waterval maar het was echt super en ook heerlijk verfrissend, want de zon was ondertussen weer lekker gaan schijnen. Totaal 20 kilometer gelopen vandaag.

Dag 4 is de langste wandeldag. 21 kilometer oftewel een halve marathon. Bijna geheel vlak, dus goed te doen. We hadden weer een prachtige dag qua weer. Het landschap veranderde steeds weer. En moeilijk te zeggen wat ik nu het mooiste vond. Ik hoop dat de fotos het een beetje weergeven. De wandeling was verdeeld in 3 stukken. De eerste stop na 8.5 km, morning tea, dan lunch na 7 km en het eindpunt dan weer 5.5 km verder. Hoe dichter we bij het eindpunt “Sandfly Point” kwamen, hoe meer ik het besef kreeg dat het dan zou zijn afgelopen en dat wilde ik echt niet. Het was allemaal zo geweldig en ik zou echt nog wel uren/dagen hebben kunnen doorlopen, maar helaas.

De wandeling was wel afgelopen maar de trip nog niet. Met een bootje werden we naar the Mitre Peak Lodge gebracht. Accomodatie aan de Milford Sound, beter kan je het bijna niet vinden. We kregen allemaal een oorkonde voor het lopen van de track en er was zelfs nog wat entertainment. Uiteraard nog een lekkere maaltijd. De avonden in de hutten in het nationale park ging de generator om 22.00 uit maar nu konden we nog een hele tijd lekker met iedereen kletsen. Het was een hele gezellige groep en weer heel wat adressen over de hele wereld om naar toe te gaan.

De laatste dag was er nog een rondvaart op de Milford Sound. Prachtige plaatjes van Mitre Peak kunnen maken en gewoon even puur genieten zonder te moeten lopen. Al met al was het echt een hele bijzondere ervaring. Ik had genoeg getraind. Geen centje pijn, geen blaren en ook geen last van de rugzak op mijn schouders. Die was dan ook niet zo zwaar, rond de 6.5 kilo. Ik had maanden naar deze trip uitgekeken en nu is het dan al weer voorbij. Gelukkig zijn er in Nieuw Zeeland nog veel meer mooie meerdaagse wandelingen, dus ik de volgende maar uitzoeken.

Het is al een lang verhaal geworden. Er volgt zeker nog een uitgebreidere, engelstallige website met meer fotos, maar dat laat ik wel weten. Er is eigenlijk nog wel wat meer te vertellen want met de feestdagen waren we iets meer dan twee weken in Wellington. Verder hebben we 2x visite gehad van ex KLM collega’s. Onze oprit werd weer als camping gebruikt en dat vinden we altijd super leuk. Maar ik houd het hier voorlopig maar even bij en dan over een paar weken een algemene update.

De fotos zullen jullie wel weer een beetje jaloers maken, sorry, misschien de “druppel” die jullie kan overhalen om eens deze kant op te komen? De fotos bij dit verhaal zijn uiteraard een selectie, mocht je er meer willen zien laat dit dan weten dan stuur ik de link van alle fotos.

Heel veel groetjes, ook van Jean-Paul (die dus meer dan een week alleen thuis heeft gezeten)

Bea